Zwoje znad Morza Martwego cz.12 Tajemnica Zwoju Miedzianego (3Q15)

Jedną z największych zagadek Zwojów znad Morza Martwego jest tzw. Zwój Miedziany (3Q15) odnaleziony w 1952 roku przez badaczy w jaskini nr 3 Qumran. Zwój na skutek korozji i ryzyka uszkodzenia został dopiero otwarty w 1955 roku w College of Technology w Manchesterze. Poniżej film z momentu otwarcia zwoju. Ze względu na kruchość zwój został pocięty na 23 pasy.

Dlaczego zwój ten, składający się pierwotnie z dwóch części, jest taki wyjątkowy? Przede wszystkim nie jest z papieru a z miedzianej blachy z domieszką cyny. Po drugie nie zawiera żadnych tekstów teologicznych a listę 64 miejsc, w których podobno schowano złoto i srebro. Niestety do tej pory żadnego z tych miejsc nie udało się odnaleźć. Już w 1962 roku pilotujący badania nad tym zwojem John Marco Allegro zorganizował wyprawę, która nie przyniosła żadnych rezultatów.

Najczęściej badacze datują zwój na okres między zniszczeniem Świątyni Jerozolimskiej w 70 roku a Powstaniem Bar Kochby 135 roku.

Skarby wyryte w miedzi

Badacze od samego początku zastanawiali się nad pochodzeniem skarbu a nawet samym faktem jego istnienia. Prof. Joan Taylor pisze o tym następujące słowa:

Jeśli przyjrzymy się bliżej Zwojowi Miedzianemu pod względem jego zawartości, wydaje się, że skarb ten pochodzi ze świątyni – być może ze Świątyni Jerozolimskiej – i został ukryty w 64 (lub być może 61) miejscach, z których większość znajduje się w pobliżu Jerycha. Ogromny rozmiar skarbu, jak również obecność terminologii kultowej (np. odniesienia do dziesięciny, szat kapłańskich) zawartej w tekście, wskazuje na święte pochodzenie skarbu. Niektórzy uczeni wątpią jednak, że może to być skarb ze Świątyni Jerozolimskiej, argumentując, że odnosi się on do wspólnoty esseńskiej, która żyła w Qumran. Logistycznie rzecz biorąc, trudno sobie wyobrazić, jak skarb Świątyni mógł zostać zakopany na tym terenie w czasie pierwszej rebelii przed zburzeniem Świątyni w 70 r. n.e. Trudno sobie również wyobrazić, jaką starożytna żydowska szkoła prawna Esseńczyków – jak się przypuszcza – mogła odegrać rolę w jego ukryciu. Dlatego sugerowano nawet, że skarb opisany w Zwoju Miedziorytniczym nie jest prawdziwym skarbem. ¹ https://www.academia.edu/39751991/Secrets_of_the_Copper_Scroll

Dlaczego ktoś zdecydował się na użycie miedzi jako materiału? Wydaje się, że głównym powodem była determinacja ocalenia informacji zawartych w zwoju. Miedź topnieje w temperaturze 1085 °C, jest więc w stanie przetrwać pożar i jest bardziej odporna na wodę niż inne nośniki tekstów. Zwój ten miał się więc stać swoistą kapsułą czasu ² Ibidem

Skarb z czasów powstania Bar Kochby

Czym był ukryty skarb? Teorii było wiele. Pierwszą postawił Józef Milik, pierwszy tłumacz Zwoju, który początkowo uważał, że zwój należał do Esseńczyków, ale było to mało prawdopodobne, gdyż Esseńczycy byli wspólnotą ascetyczną, która raczej nie posiadała żadnych kosztownych rzeczy. Kolejną była ta, że skarb pochodził z Drugiej Świątyni Jerozolimskiej, ale przeczą temu doniesienia Józefa Flawiusza, który twierdzi, że Rzymianie zastali Świątynię Jerozolimską ze skarbem. Theodor Gaster z kolei stał się zwolennikiem teorii, że skarb ten był czystą fikcją. Była również teoria, że chodzi o skarb z Pierwszej Świątyni zniszczonej przez Nabuchodonozora w 586r. p.n.e., jednak ta okazała się najmniej prawdopodobna. ³ Theodor H. Gaster (1976). The Dead Sea Scriptures. Peter Smith Publishing Inc.  .

Joan Taylor z uważa, że skarb mógł należeć do świątyni planowanej przez uczestników powstania Bar Kochby. Tłumaczy to w następujący sposób:

Moim zdaniem, Miedziany Zwój pasuje do tego, co wiemy o ostatniej fazie rewolty Bar-Kochby, kiedy to osoby odpowiedzialne za sprawowanie bieżącego żydowskiego kultu – arcykapłan i arcykapłani – starali się ukryć to, co w rzeczywistości było zarówno skarbcem państwowym, jak i judejskimi zasobami kultowymi, słusznie zakładając, że zapanują okropne okoliczności. Czy jednak w czasach Bar-Kochby istniała funkcjonująca Świątynia? W świetle posiadanych przez nas dowodów jest mało prawdopodobne, by Bar-Kochba odbudował Świątynię w Jerozolimie. Jednakże głęboka miłość do Świątyni i pragnienie jej odbudowy są wyraźnie widoczne na monetach Bar-Kochby, które przedstawiają fasadę sanktuarium Świątyni. Z monet dowiadujemy się również, że administracja Świątyni istniała pod rządami arcykapłana o imieniu Eleazar. Nie jest konieczne posiadanie działającej świątyni w Jerozolimie, aby istniał skarb świątynny, ponieważ pewne formy kultu mogły być kontynuowane bez budynku. Jeśli twoja synagoga lub kościół zostaną zniszczone, nie oznacza to, że rezygnujesz z kultu i praktyk religijnych.

Jaka jest prawda być może nigdy się nie dowiemy. Zwój ten można do dzisiaj podziwiać w Jordańskim Muzeum Archeologicznym.