Ostatnia część Mitologii Kananejskiej poświęcona mitom Fenicjan łączy wątki, jakie mieliśmy okazję poznać przez kilka wcześniejszych artykułów, począwszy od historii opisanych w ugaryckim Cyklu Baala. W Historii fenickiej Filona z Byblos spotykają się postacie, o których już mówiliśmy kilkakrotnie, i tworzą spójną, wyjątkową wersję mitycznych
Kolejna partia Historii fenickiej cytowana jest przez Euzebiusza w 807,19-809,12. Sanchuniaton/Filon z Byblos wprowadzają w niej pierwsze drzewo genealogiczne, którego członkowie w ich euhemerystycznej interpretacji historii mitycznej byli jedynie wybitnymi ludźmi. Chociaż autor (któryś z nich) się stara, nie wszędzie jednak udaje się mu ukryć
Doczekaliśmy się wreszcie Sanchuniatona: wielkiej syntezy mitologii fenickiej; jedynej takiej, jaka przetrwała do naszych czasów. Ta opowieść będzie mówiła o bogach nowych i o bogach dobrze nam znanych z poprzednich części tego cyklu. Znajdziemy się znów w Tyrze, w Byblos, w Sydonie. Poznamy ziemskich bohaterów i okrutnych niebian,
W poprzednim artykule poznaliśmy królewską parę „fenickiego panteonu”: Baala Niebios oraz Astarte. Piszę „fenicki panteon” w cudzysłowie, bo trudno mówić o istnieniu jakiejś sformalizowanej grupy bogów, związanej więziami mitycznych zależności. W tym artykule, dla odmiany, rzeczywiście sięgniemy do fenickich mitów
Już Homer zna i identyfikuje Fenicjan jako odrębną nację, kiedy pisze w Iliadzie 23.740-745: Teraz dla szybkobiegaczy Pelida wyznaczył nagrody –Krater ze srebra wykuty, który sześć miar mógł pomieścićW sobie, a piękną robotą przewyższał, co kiedykolwiekByło na świecie; sydońscy mistrzowie
W kilku poprzednich artykułach przybliżyłem Czytelnikowi główne teksty epickie ze starożytnego miasta Ugarit. Były to: cykl Baala, epos o Kerecie, epos o Aqhacie. Te trzy najdłuższe i najlepiej zachowane teksty pokazały nam dramaty boskiego świata z Kanaanu epoki brązu. Poznaliśmy głównych bohaterów panteonu: ojca
Ostatnim z wielkich utworów ugaryckich jest epos o Aqhacie: walecznym, choć niezbyt roztropnym synu króla Danela (już na wstępie: Danela, nie Daniela). To burzliwa opowieść o namiętnościach, chorobliwej żądzy, młodzieńczej pochopności, miłości rodzinnej i zemście. Powraca w nim temat znany z Kereta i z Biblii, czyli ból bezdzietności.
Kolejne dwa sławne utwory Ilimilku w mniejszym stopniu dotyczą bogów, a w znacznie większym śmiertelnych królów. To eposy o Kerecie i Danelu, monarchach zmagających się z tym samym problemem, bardzo zresztą biblijnym: problemem bezdzietności. Był to bardzo ważny motyw w kananejskiej wyobraźni, skoro odziedziczyła go również
Ostatni epizod Cyklu Baala stanowi zwieńczenie burzliwej historii boga z góry Safon. Baal Hadad, reprezentujący życie, ściera się tutaj z pierworodnym synem Ela, władcą śmierci o imieniu Mot. Jak wspomniałem pod koniec ostatniego artykułu, trzecia część Cyklu jest bardzo niekompletna. Brakuje ogromnych
Druga część Cyklu Baala jest znacznie lepiej zachowana niż pierwsza. Nie znaczy to, że nie ma w niej luk, dziur i uszkodzonych wersetów – są, ale w dużo mniejszej ilości. Narracja tej części jest dużo lepiej zrozumiała, motywacje postaci dość jasne (może poza
Ostatnia część Mitologii Kananejskiej poświęcona mitom Fenicjan łączy wątki, jakie mieliśmy okazję poznać przez kilka wcześniejszych artykułów, począwszy od historii opisanych w ugaryckim Cyklu Baala. W Historii fenickiej Filona z Byblos spotykają się postacie, o których już mówiliśmy kilkakrotnie, i tworzą spójną, wyjątkową wersję mitycznych
Kolejna partia Historii fenickiej cytowana jest przez Euzebiusza w 807,19-809,12. Sanchuniaton/Filon z Byblos wprowadzają w niej pierwsze drzewo genealogiczne, którego członkowie w ich euhemerystycznej interpretacji historii mitycznej byli jedynie wybitnymi ludźmi. Chociaż autor (któryś z nich) się stara, nie wszędzie jednak udaje się mu ukryć
Doczekaliśmy się wreszcie Sanchuniatona: wielkiej syntezy mitologii fenickiej; jedynej takiej, jaka przetrwała do naszych czasów. Ta opowieść będzie mówiła o bogach nowych i o bogach dobrze nam znanych z poprzednich części tego cyklu. Znajdziemy się znów w Tyrze, w Byblos, w Sydonie. Poznamy ziemskich bohaterów i okrutnych niebian,
W poprzednim artykule poznaliśmy królewską parę „fenickiego panteonu”: Baala Niebios oraz Astarte. Piszę „fenicki panteon” w cudzysłowie, bo trudno mówić o istnieniu jakiejś sformalizowanej grupy bogów, związanej więziami mitycznych zależności. W tym artykule, dla odmiany, rzeczywiście sięgniemy do fenickich mitów
Już Homer zna i identyfikuje Fenicjan jako odrębną nację, kiedy pisze w Iliadzie 23.740-745: Teraz dla szybkobiegaczy Pelida wyznaczył nagrody –Krater ze srebra wykuty, który sześć miar mógł pomieścićW sobie, a piękną robotą przewyższał, co kiedykolwiekByło na świecie; sydońscy mistrzowie
W kilku poprzednich artykułach przybliżyłem Czytelnikowi główne teksty epickie ze starożytnego miasta Ugarit. Były to: cykl Baala, epos o Kerecie, epos o Aqhacie. Te trzy najdłuższe i najlepiej zachowane teksty pokazały nam dramaty boskiego świata z Kanaanu epoki brązu. Poznaliśmy głównych bohaterów panteonu: ojca
Ostatnim z wielkich utworów ugaryckich jest epos o Aqhacie: walecznym, choć niezbyt roztropnym synu króla Danela (już na wstępie: Danela, nie Daniela). To burzliwa opowieść o namiętnościach, chorobliwej żądzy, młodzieńczej pochopności, miłości rodzinnej i zemście. Powraca w nim temat znany z Kereta i z Biblii, czyli ból bezdzietności.
Kolejne dwa sławne utwory Ilimilku w mniejszym stopniu dotyczą bogów, a w znacznie większym śmiertelnych królów. To eposy o Kerecie i Danelu, monarchach zmagających się z tym samym problemem, bardzo zresztą biblijnym: problemem bezdzietności. Był to bardzo ważny motyw w kananejskiej wyobraźni, skoro odziedziczyła go również
Ostatni epizod Cyklu Baala stanowi zwieńczenie burzliwej historii boga z góry Safon. Baal Hadad, reprezentujący życie, ściera się tutaj z pierworodnym synem Ela, władcą śmierci o imieniu Mot. Jak wspomniałem pod koniec ostatniego artykułu, trzecia część Cyklu jest bardzo niekompletna. Brakuje ogromnych
Druga część Cyklu Baala jest znacznie lepiej zachowana niż pierwsza. Nie znaczy to, że nie ma w niej luk, dziur i uszkodzonych wersetów – są, ale w dużo mniejszej ilości. Narracja tej części jest dużo lepiej zrozumiała, motywacje postaci dość jasne (może poza
Napisaliśmy dotychczas
Krótko o nas
Testimonia to blog poświęcony tematyce biblijnej oraz historii i literaturze wczesnego chrześcijaństwa w oparciu o metodę historyczno-krytyczną. Naszym celem jest popularyzacja wiedzy uczonych badaczy.
© 2021 Testimonia.pl | Polityka Prywatności